ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ η Καταστροφή σού μοιάζει.
Χαμογελάει μ’ ευγένεια, σου είναι συμπαθής.
Δικαιολογείται, κόπτεται, μορφάζει :
«Εγώ; ΄Οχι βέβαια! Οι συνθήκες οι επαχθείς...»
 
Συχνά σου ορκίζεται. Με ύφος καμικάζι
που θυσιάστηκε, απαιτεί να της σταθείς :
«Της μηχανής ήμουν εγώ το τελευταίο γρανάζι –
κι ο θάνατος, από καιρό προαναγγελθείς…»

Από κοντά η Καταστροφή σού μοιάζει.
Μιλάει τη γλώσσα της βλακείας φαρσί.
Πιστεύει στ’ άστρα, παραμύθια αναχαράζει,
έχει ένα βλέμμα τόσο αθώο και θρασύ...
Είναι για λύπηση, κι όμως σ’ αηδιάζει.
Από κοντά η Καταστροφή είσαι Εσύ.

Τρίτη, 15.5.2012