|
|
|
ΛΑΜΠΡΟΥ ΛΑΡΕΛΗ VITA POETICA |
ἀπὸ τὸ βιβλίο "Λάμπρου Λαρέλη Vita Poetica",
σατιρικὰ ποιήματα, Gutenberg-Σύρτις, Αθήνα 2016
ΣΕ ΚΡΙΤΙΚΟ ΚΑΘ’ ΟΛΑ ΣΥΝΕΠΗ
Οἱ μπουρδολόγοι σοῦ ’τανε καρφὶ στὸ μάτι,
μὲ τοὺς ἀγύρτες, ἄ, δὲν εἶχες κολιγιές,
ἤσουν τῶν κλόουν καὶ τῶν τρα-λα-λὰ ὁ φονεύς.
Τώρα ζαχάρωσες· σὰν τοῦ Χατζηαβάτη
ἔγινε ἡ γλώσσα σου κομψὴ καὶ ντελικάτη
καὶ γλυκογλείφει ὅσους πίκραινε ὣς χθές.
~ ~ ~
ΣΕ ΣΤΙΧΟΠΛΟΚΟ ΞΕΜΩΡΑΜΕΝΟ
Τί νόμισες, τὰ πλήθη θὰ σ’ ὑμνήσουν;
Ἄ, τοῦβλο, κοκκορόμυαλος θὰ ἤσουν!
Τὰ πλήθη ἀπαξιοῦν καὶ νὰ σὲ φτύσουν.
~ ~ ~
ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΕΚΔΟΤΙΣΚΟ
Ἰούδας; Ὄχι δά! Φτωχομαλάκας…
Σιγανοπαπαδιὰ σιελοφόρα
πού ’κανε τὴ ρομαντικιὰ ὣς τὴν ὥρα
νὰ σπιτωθεῖ κι αὐτὸς μὲς στὴν παράγκα.
(Πιὰ τρώει ἐνὸς σκατόγερου τὰ φράγκα
στίχους σωρὸ τυπώνοντας τῆς πλάκας.)
~ ~ ~
ΣΕ ΠΡΩΗΝ ΤΙΜΗΤΗ, ΣΦΟΓΓΟΚΩΛΑΡΙΟ ΤΩΡΑ
Τσιρίζοντας στὰ ὀγδόντα ντεσιμπὲλ
κατήγγελλες σινάφια καὶ καρτὲλ
κι ἔκανες κρότο μὲς στὴ σαστιμάρα.
Μὰ γρήγορα σὲ βούβανε ἡ Βαβέλ·
στὸν σβέρκο ποὺ τὸν εἶχες γιὰ Νομπέλ,
πιὰ πέφτει τώρα σύννεφο ἡ σφαλιάρα.
~ ~ ~
ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΣ ΑΥΤΟΠΑΡΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΣ
Ὁ θάνατός σου – τί θεόσταλτη εὐκαιρία !
Ἂς μὴ σὲ χώνευα, εἴχαμε κοινοὺς ἐχθρούς :
ὑμνώντας τοῦ Ἔργου σου τὴν τόση σημασία,
μαζὶ μ’ ἐκεῖνο θὰ τοὺς θάψω κι αὐτουνούς.
~ ~ ~
ΒΙΒΛΙΟΦΙΛΟΙ
Ὁ Σκέρτσος κι ὁ σιὸρ Φασουλῆς κι ὁ Ξέβρας
ἀπὸ τῆς μέρας τὸ ἔμπας ὥσμε τὸ ἔβγας
ὁμάδι ὀμώσασι βιβλία νὰ βγάνου.
Ἀμόλα ὁ Σκέρτσος στὴ σελίδα ἀπάνου
τσιρλιά καὶ πόρδους ᾽πὸ τ᾽ ἀντερικά του,
βάθος νὰ δώσει κι ὕφος στ᾽ Ἅπαντά του.
Μὲ μιὰ πιρούνα ὁ Φασουλῆς τσιμποῦσε
τὸ ἔργατο ποὺ κεῖ μπρός του βουρβουροῦσε
κι ἁλάτιζέ το γιὰ νὰ νοστιμέψει.
Μὰ δὲν πετύχαινε ποτὲς τὴ γέψη
καὶ στράφι πήγαινε ἡ δουλειά του ἡ τόση.
« Γιάντα καθυστερᾶς ; » τοῦ κάνει ὁ Ξέβρας
ποὔτανε κι αὐτουνοῦ του νὰ τυπώσει.
Καὶ τοῦ ἀποκρίθηκε ὁ πρεσσᾶς μὲ σέβας :
« Μιὰ μέση καὶ μιὰ γλώσσα εἶμ᾽ ὁ καημένος
κι ἀπ᾽ τὰ χρειαζούμενα ἀποστερεμένος.
Ζωὴ νὰ πεῖς κι αὐτὴ τοῦ χαμαιτύπη !
Ὅσο κι ἂν γλείφω, πάντα κάτι λείπει . . .
Παχὺς ὁ Σκέρτσος, κι ἔχει πάτο ἀφράτο,
μὰ δῶ ᾽χω ἀνάγκη πράμα πιὸ ξυγγάτο.
Κῶλον φαρδὺ κι ἀκένωτον ἀκόμα
στὰ ξώφυλλά μου γιὰ νὰ δώσει χρῶμα.
Ἂ δὲ βαστῶ, ζόρια βαριὰ μοῦ ἐπέσα.
Βούηθα καὶ σύ, βρὲ Ξέβρα, χέσε μέσα ! »
|
|
|
|
|
