ἀπὸ τὸν μονόλογο "Κρέων"
Ἐκδόσεις Gutenberg, Ἀθήνα 2016
Δές τους λοιπόν. Μὲ δυσκολία κρατιοῦνται.
Ἀδημονοῦν νὰ σὲ δοξάσουν. Κάποιοι
μὲ καταριοῦνται ἤδη ἀνάμεσά τους
–ἂν καὶ κρυφὰ ἐννοεῖται, νὰ μὴν μπλέξουν–
κι ἄλλοι ἀνοιχτὰ χειρονομοῦν καὶ σκούζουν.
Τοὺς συνεπαίρνει τόσο ἡ ἔξαρσή σου,
εἶσαι τὰ μάτια τους στῆς νύχτας τὴ ζωή,
σκυφτοὶ αὐτοὶ ποθοῦν τὸ ἀνάστημά σου.
Ἂ ναί. Οἱ δειλοὶ λατρεύουν τοὺς γενναίους,
ἐκείνους ποὺ τολμοῦν. Σκληροὺς τοὺς θέλουν,
ἀλύγιστους: ἀκούγεται ἔτσι ὁ γδοῦπος
ἀπὸ τὴν πτώση πιὸ καλά, ὁ κρότος
ἀπὸ τὸ τσάκισμα, τὸ κρὰκ τῆς συντριβῆς.
Οἱ ἴδιοι εἶναι ἐξάλλου ποὺ ὣς τὸ χεῖλος
τοὺς σπρώχνουν τοῦ γκρεμοῦ. Τί θέαμα
ἀλήθεια βολικὸ νὰ πέφτει ὁ ἄλλος,
κι ἐσὺ ζωσμένος τὴν ἀσφάλειά σου,
μακριὰ ἀπ’ τὸ βάραθρο, νὰ τὸν χειροκροτεῖς.
Μέσα τους ὅμως ὣς κι αὐτοὶ καγχάζουν,
κάνουν ὅτι θαυμάζουν τὴ θυσία,
μὰ ἂν τοὺς ρωτήσεις δὲν καταλαβαίνουν
πῶς βρίσκεται κανεὶς πρόθυμος τόσο,
τόσο ἀνόητος, νὰ τὴν ἐπωμιστεῖ.
Ὁ ἥρωας, ἄ, ὁ ἥρωας εἶναι πιόνι.
Νικᾶ ἢ χάνει, ἄλλοι ἐπωφελοῦνται,
οἱ ὀπαδοί του πρῶτοι τὸν ξοδεύουν,
θάβουν τὶς πράξεις του μέσα στὶς δάφνες,
κηδεύουν τ’ ὄνομά του μὲ μνημεῖα,
πάλι καὶ πάλι τὸν γιορτάζουν ὥσπου
νὰ γίνει σὰν κι αὐτούς: σαχλός. Τὰ πλήθη
τὴ φήμη τοῦ ἑνὸς τὴν ἐκδικοῦνται,
στὰ μέτρα τους τὴν κόβουν καὶ τὴ ράβουν,
μόνο ἔτσι τὴν ἀνέχονται· μὰ ἐκεῖνον,
ἂς τὸν θαυμάζουν ὅλοι, δὲν τὸν συμπονοῦν.
|
