ΑΠΕΙΛΗ ΣΕ ΤΡΙΑ ΣΤΑΔΙΑ


Θέλεις τώρα να φύγεις;
Θα το πω στο φεγγάρι!
Δες, το φεγγάρι με νιώθει,
τη Μεγάλη την Άρκτο θα ζέψει,
με τα κάτασπρα δόντια του
θα σε πάρει από πίσω!

Πας την πόρτα ν' ανοίξεις!
Του ανέμου θα πάω να το πω!
Με καπνιά και μ' αγιάζι
θα σου βάψει το πρόσωπο,
με χαλάζι, με κρύο γυαλί
το κορμί σου θα δείρει.

Ώστε πρέπει να φύγεις;
Όπως θες, σε κανέναν δεν θα το πω.
Δίχως δάκρυα κι όνειρα
θα με πάρει ο ύπνος·
δεν σε κρατάει πια κανένας εδώ.







ΓΡΗΓΟΡΑ ΘΑ ΣΕ ΦΤΑΣΩ


Κοιτώ τα σύννεφα που αργά
κατά τον νότο απομακρύνονται.
Να γινόταν μαζί τους να πάω
ψηλά κι εγώ με τα φτερά των γερανών.
Αλλά δεν έχω καν χήνας φτερά
ίσαμε εκεί να πετάξω.
Δεν έχω πόδια, χήνας καν
πέλματα, ωραία γόνατα
να τρέξω να σε φτάσω.


Sarah Kirsch | Zwei Gedichte

[ 3. 5. 2009 ]